Początkiem kwietnia tegoż roku odbył się kolejny już centralny obóz skiturowy, (jako, że odsetek klubowiczów był bardzo wysoki można go w zasadzie klubowym obozem uznać :)  W tym roku pojechaliśmy w rejon Adamello. Wszelkie braki śniegowe obecnej zimy krajowej odbiliśmy sobie z nawiązką,  tam było go ciut ponad 2,5m i co najważniejsze często w formie puchu przy wyśmienitej pogodzie. Dokładając do tego doskonałą kompanię a w niej dwóch solenizantów w osobach Alka oraz Grega wyjazd można uznać za idealny.

W dniach 16 do 19 marca odbyła się wyprawa do Słoweńskiej jaskini  Vrtiglavica. Pierwszy wyjazd odbył się w marcu 2013 roku, lecz z powodu obfitych opadów śniegu w masywie Kaninu, nie udało się dotrzeć do jaskini. Później była jeszcze jedna próba, która niestety również zakończyła się niepowodzeniem. Tym razem miał być sukces, był lecz tylko w połowie. Pogoda dopisała, choć na Kaninie było 700cm śniegu, zagrożenie lawinowe drugiego stopnia, więc jedziemy. Droga do Bovca – miasteczka w Słowenii pod masywem Kanin – przebiegła spokojnie, choć było kilka zabawnych przygód. Brak śniegu w dolnych partiach pozwolił nam dojechać pod wejście na szlak czerwony prowadzący na masyw. Informacje:  „Visoki Kanin- 4h” czytaliśmy z dużym uśmiechem. A rzeczywiście podejście pod otwór, który znajduje się trochę niżej i bliżej zajęło nam 8 godzin.

Pod otworem byliśmy po 17. Postanowiliśmy założyć biwak, odpocząć  i około północy wejść do jaskini. Wielki śnieżny 8 metrowy  lej,  a potem 70m lodowych ścian, tak w tym roku wygląda wejście do tej jaskini. Poręczowanie rozpoczynamy od dwóch plecaków zakopanych w śniegu. Po 60 metrach pierwsza przepinka i początek poręczówki  pozostawionej tam przez Włochów. Zjazdy w pięknych galeriach lodowych dają dużo wrażeń lecz nie dają poczucia bezpieczeństwa. Zjeżdżałem jako pierwszy, po drodze strącając lód i sople, następny Daniel i Bartek. Dopiero gdy oni dotarli do przepinki mogłem jechać dalej. W ten sposób udało nam się dojechać do głębokości -300m. Postanowiliśmy nie ryzykować dalej.

Powrót był niemniej emocjonujący, raz cali zasypani śniegiem , a później cali mokrzy od lejącej się wody po lodospadach. Wyszliśmy przed wschodem słońca. Krótki odpoczynek i powrót do samochodu. Nie dotarliśmy do dna, jednak wracaliśmy z optymizmem, nowe doświadczenia, nowe plany, może wrócimy do niej na jesień. W akcji wzięli udział Tomek Piprek – KAGB GOPR- kierownik, Daniel Urbański SKTJ, Bartek Kalinowski KAGB GOPR, Marcin Łodyga SKTJ. Podziękowania za pomoc zorganizowaniu akcji firmie Explorer Aleksander Chruściel, WspinNet Rafał Chrustek oraz kolegom z WKAJ, Bobry Żagań, STJ KW Kraków.

      Tomasz Piprek

Zdjęcia w galerii : Tomasz Piprek, Daniel Urbański, Marcin Łodyga

     I tak roku pańskiego 2014r w marcu, zaraz na początku bo dokładnie 6-ego, mając na uwadze porę roku i miejsce rozpoczął się obóz tatrzański jaskiniowy a w zasadzie to Centralne Szkolenie Jaskiniowe GOPR. Tomek Piprek jako kierownik obozu wytypował składy na poszczególne akcje i określił jak na kierownika przystało cele edukacyjno sportowe do osiągnięcia.  Po ciężkiej aklimatyzacyjnej nocy wyruszyły trzy ekipy do trzech jaskiń. Jedni poszli do Wielkiej śnieżnej, inni do Ptasiej a trzecia ekipa poszła za nimi  w kierunku Ptasiej, by osiągnięciu przełączki pod Ciemniakiem odbić w lewo w stronę otworu Marmurki. Otwór znacznie przysypany udało się odszukać po około 30 minutach szwędania się w pobliżu.

Przy otworze nadinstruktor Alek zawiązał pierwszy węzełek i nakazał zjazd w dół. Ale zanim to nastąpiło dokonałem jak już nasza tradycja nakazuje, uaktualnienia współrzędnych GPS otworu. Potem kolejno Andrzej Kwiatek, ja, Arkady, Wąski, Jacek Wojnar, Basia Fornalska, Maniek Grudzień, Alek  i......... Szybko udało się zjechać na dół, do starego dna w międzyczasie robiąc parę fotek. Potem bez zbędnej zwłoki i zbytecznych przerw na szturm żarcie, wykonaliśmy szybki powrót na górę, i jeszcze szybsze zejście do Halitu, gdzie czekał gorący obiad.

Ekipa z Śnieżnej była już przed nami, bo nie dostali się poza lodospad, a to dlatego że dziura zasypana była śniegiem. Ptasia  swoją grupę przyjęła, ale Ci z kolei wrócili dość późno, i już się nie spotkali z Gregiem Wąskim i mną, gdyż musieliśmy jechać do Krakowa na poranne nurkowanie w ramach przygotowań do Voroniej.

Miłosz F.

I tak to Alek Chruściel po kilkunastu latach pełnienia funkcji Szefa Wyszkolenia GOPR , 7 lutego br. mógł wreszcie spokojnie usiąść w bujanym fotelu, mając odpowiednie do tego papcie i przyjąć podziękowania od Naczelnika GOPR oraz grona instruktorów (połowa to jego wychowankowie)  z którymi wyszkolił przez te wszystkie lata rzesze ratowników górskich. Kontynuatorem Alka, jak sam stwierdził -w całej rozciągłości zadania, będzie Greg Michałek - także nasz klubowicz. Nie oznacza to zupełnie, że Alek już tak w tym fotelu pozostanie, teraz będzie miał po prostu więcej czasu na szkolenie w klubie :D . 

W wyprawie Stalowowolskiego Klubu Górskiego "Wrotnia" do Pakistanu i Chin która odbyła się w dniach 18.09 – 26.10.2013 oprócz  składu  SKG - Kinga Wierucka, Justyna Markiewicz, Anna Kawalec, Magdalena Sudacka,  Andrzej Makaran, brał udział nasz klubowicz Grzegorz Mołczan (KAGB).

Celem wyprawy była eksploracja fragmentów pasma South Ghujerab Mountains w północnym Pakistanie i Ałtyn Tag w chińskiej prowincji Xiniang. Pasmo Ghujerab Mountains stanowi północne krańce Karakorum. Od zachodu ogranicza je dolina Hunzy, od północnego wschodu dolina Shagsgam, a od południa dolina Shimshal. Pasmo Ałtyn Tag jest fragmentem Kun Lunu, położonym na południe od miasta Cherchen. Od północy ograniczają je przedpola pustyni Takla Makan, od południa Wyżyna Tybetańska. 

W ciągu pierwszych czterech dni od wyjazdu z Rzeszowa dotarliśmy do miejscowości Nura na granicy kirgisko – chińskiej w Pamirze, lecąc ze Lwowa przez Stambuł i Biszkek do Osz . Tam okazało się, że z powodu święta w Chinach, granica została zamknięta na trzy dni. Skorzystaliśmy więc z gościnności jednej z kirgiskich rodzin i wędrowaliśmy po okolicznych górach. Justyna Markiewicz i Anna Kawalec weszły na wierzchołek o wysokości 4280 m., położony na zachód od wioski. Dalsza trasa wyprawy prowadziła do Kaszgaru w chińskiej prowincji Xiniang, graniczącej z Pakistanem. W Kaszgarze zgodnie z planem Kinga Wierucka i Justyna Markiewicz opuściły ekipę i udały się w podróż turystyczną po Xiniangu, by po tygodniu wrócić przez Kirgistan do Polski.

Pozostałą czwórką uczestników udaliśmy się do miejscowości Pasu w północnym Pakistanie. 27 września wynajętym samochodem terenowym dotarliśmy wraz z całym ekwipunkiem do wioski Shimshal. Trasa wiodła karkołomną drogą po skalnych półkach z widokami na Karun Koh ( 7164m) oraz lodowiec Malangutti z masywem Distaghil Sar ( 7885 m ) w Hispar Muztagh. Następnego dnia wyruszylismy w górę doliny w towarzystwie sześciu tragarzy niosących nasz dobytek, by po czterech dniach marszu w pięknej, górskiej scenerii znaleźć się w dolinie Ganj-i-Tag ( według tragarzy Ganj-i-Dur ). Początkowo w głąb doliny wiodła pasterska ścieżka, lecz skończyła się wraz z ostatnią łąką. W ostatnim dniu marszu z tragarzami, dzięki ich spostrzegawczości, mieliśmy możliwość oglądać stadko błękitnych owiec, niezwykle rzadkich zwierząt, zamieszkujących dzikie odludzia wysokiej Azji. Z tragarzami rozstaliśmy się na wysokości 4500 m. Przed nami piętrzyły się moreny Ganj-i-Tag Glacier, chaotyczna plątanina głazów, lodowych uskoków i szczelin. W ciągu trzech dni przenieśliśmy obóz i cały dobytek na wysokość 5100 m na morenę oddzielającą lodowiec Ganj-i-Tag od jego wschodniej odnogi. Było to bardzo ładnie położone miejsce, z którego widoczna była panorama zachodniej części górnych pięter doliny wraz z przełęczą, będącą naszym celem.  Do tej pory pogoda nam sprzyjała. Temperatura w ciągu dnia w słońcu była powyżej zera, jedynie nocą spadała do około -10 stopni. Od tragarzy  dowiedzieliśmy się, że po 12 października należy spodziewać się znacznego pogorszenia pogody. Z tego właśnie powodu w okolicach tej daty, zamieszkujący Shimshal oraz przyległe doliny lud Wakhi sprowadza swoje stada w dół i kończy sezon pasterski.

4 października weszliśmy całą czwórką na przełęcz (5655 m), leżącą na końcu wschodniej odnogi lodowca Ganj-i-Tag. Po drugiej stronie przełęczy znajduje się lodowiec South Uprang, sprowadzający do doliny Shagsgam. Przejście przez przełęcz jest trudne z powodu dużego uszczelinienia, ale możliwe. Magdalena Sudacka i Grzegorz Mołczan weszli z przełęczy na śnieżny wierzchołek ( 5729m ), położony po jej wschodniej stronie. Przełęczy nadaliśmy nazwę Wrotnia Pir. Dwa dni później, poruszając się zachodnią odnogą lodowca Ganj-i-Tag i lawirując pośród szczelin, osiągnęliśmy widoczną z bazy przełęcz (5622m), prowadzącą do doliny Ghidims oraz Ghujerab. Nazwaliśmy ją Ganj-i-Pir. Przejście na jej drugą stronę podobnie jak w poprzednim przypadku jest trudne, ale wykonalne. Całe otoczenie lodowca Ganj-i-Tag oraz jego odnóg, otoczenie lodowców South Uprang oraz Ghidims to piękne, trudne technicznie góry o wysokościach 5700m-6100m, nie posiadające nazw ani wejść. Jest to wymarzony rejon do eksploracji dla małych, niskobudżetowych wypraw. Mając rozpoznany teren, z pewnością jeszcze tu kiedyś przyjedziemy.

Następnego dnia, 7 października rozpoczęliśmy zejście z bazy do Shimshal. Nie korzystaliśmy z usług tragarzy, więc ciężkie plecaki dały nam porządnie w kość. Piątego dnia marszu dotarliśmy do wioski i pojechaliśmy do Sust, by przekroczyć granicę z Chinami. Mieliśmy przecież w planie kolejne pasmo górskie, położone w Kun Lunie. W Kaszgarze czekał na nas depozyt z żywnością przeznaczoną na Ałtyn Tag. Na granicy spotkała nas jednak przykra niespodzianka. Z powodu święta ( tym razem w Pakistanie ) granica została zamknięta na 10 dni.W tej sytuacji nie pozostało nam nic innego, jak pozostawić nasze ciężkie plecaki w kolejnym depozycie w Sust i razygnując z Kun Lunu, pojechać na południe.

W ciągu tych dziesięciu dni odwiedziliśmy Gilgit, podziwiając po drodze Rakaposhi ( 7788m). Jechaliśmy w wojskowym konwoju u podnóży Nanga Parbat (8126m ), by dotrzeć do Rawalpindi a potem zanurzyć się w labiryncie ciasnych uliczek Starego Miasta w Lahore. W czasie tej podróży wielokrotnie mieliśmy okazję doświadczyć wielkiej życzliwości i gościnności ze strony Pakistańczyków. Na każdym kroku spotykaliśmy się z gestami przyjaźni. Powrót do Kaszgaru i przejazd do Urumqi na samolot zakończył ten kolorowy sen. Na dworcu kolejowym w Kijowie, gdzie czekaliśmy na pociąg do Lwowa, wykorzystując chwilę naszej nieuwagi, ktoś ukradł nam aparat fotograficzny z ważnymi dla nas zdjęciami. Zdarzenie to uświadomiło nam boleśnie, że oto wróciliśmy do "cywilizowanego świata".

Grzegorz Mołczan

Witam Klubowiczów!

Nowości z Kotlin i Czerwonego Grzbietu:

Otwór Awen w Ratuszu

°    Lodospad od otworu Śnieżna w systemie Wielkiej Śnieżnej został nareszcie wyposażony w nowe kotwy wklejone znacznie niżej niż poprzednie z uwagi na swoje wytopienie.
°    Krata z wejścia do Nadkotlin została zdemontowana i usunięta.
°    W czasie rewizyty w Kotlinach i po drugiej stronie Czerwonego Grzbietu zostały zrobione nowe zdjęcia najważniejszych otworów. Uwagę zwracają dziury po kracie w otworze Nadkotliny.
°    Najlepiej "oklejony" jest otwór i studnia zlotowa Wielkiej Litworowej. W Awenie w Ratuszu nadal bije źródło...
°    W nazwach zdjęć są podane uaktualnione namiary GPS z dokładnością do 2-3m.

Otwór Jasny Awen