„Dziury i pagóry subiektywnym spojrzeniem...” czyli relacja by Łukasz „pokor” Pokorski

…..InGrigna…

Wyjechaliśmy z Marianem jak zwykle z „planowanym” kilkugodzinnym poślizgiem. Splugenpass i jesteśmy po południowej stronie Alp z niekończącymi się zakrętami i zjazdami. W rejonie jeziora pozwalamy sobie na odrobinę komfortu i włączamy nawigację na ostatniej kresce baterii bo ładowarka została oczywiście w domu. Seria kilkudziesięciu szybkich (bo zostanie tylko 2 godziny snu) zakrętów i jesteśmy na przełęczy Cainallo. Rezerwacja miejsca parkingowego dla reszty klubu, piwko i do spania. Rano okazuje się, że jednak nie tylko my mieliśmy poślizg wyjazdowy i spotykamy się kilka godzin poza planem co pozwoliło na trochę odespać podróż. Pakowanie i z Mańkiem, Rychem, Krzyśkiem i Kaliną jako ostatni wyruszamy do bazy w wersji jednokrotnego podejścia „na ciężko”. Po drodze lokalne standardy znane z poprzednich relacji klubowych czyli furtki, płotki wąskie przejścia, osiołki, konie,  kozy i świnie. Po drodze mijamy schodząca ekipę „lekko ale dwa razy” a my lądujemy w schronisku na obowiązkowym piwku. Potem przemarsz na bazę i szukanie dogodnego miejsca na górce w ucieczce przed zimnym powietrzem wypływającym z rozlicznych jaskiń. Nasz żółtek stoi w pięknym zagłębieniu dość wysoko, reszta „naszych” namiotów obok. Można zacząć planowanie – wchodzimy oczywiście do Abisso delle Spade. Powstały dwa „ugrupowania”, pierwsze to Rycho i Michał zwolennicy biwaku oraz reszta świata zwolennicy akcji non-stop potem wydzielił się jeszcze jeden podobóz w postaci Mariana- bez biwaku, bez 18 godzinnej akcji czyli dla każdego coś mniejszego.

Kasia eksploracja po powierzchni, właściwie nie standardowo bo w Rumunii zapędzała się pod ziemię. A więc plan jest taki, że Rycho, Michał, Kalina i Maniek towarzyszą Włochom do jaskini Topino i asystują przy pracach z użyciem „przymusu bezpośredniego” co ma ponoć docelowo doprowadzić do Viva La Donne i powiększyć system w górę. My czyli Miłosz, Tymek, Krzysiek i ja uderzamy do „naszej” Spade na akcję non-stop, plan ok 18h. Pierwsze macanie się z dziurą i mozolne posuwanie w dół (wory osobiste plus 100m liny oraz wiertara, łom, kotwy, aku itp). Po drodze penetracja wyznaczonej przez Włochów studni ale nie przynosi ona oczekiwanych setek metrów tylko spowolnienie akcji zakończone werdyktem - ślepa. Dalej w dół aż do miejsca gdzie są dwie studnie oraz meander do sprawdzenia. Meander kicha, natomiast w drugą ze studni pojechali Włosi i zakończyli eksplorację 40m od dna wielkiej sali z powodu braku lin. Uderzamy z sugestią gospodarzy do pierwszej studni, którą oni pominęli, po ok 12m meander w bok więc Miłosz nie dojeżdża do końca tylko skręca w bok w dół leci Krzysiek i Tymek a my badamy co jest w meandrze. Meander rozdwaja się więc jest cel dla chłopaków z dna studni, która zaraz się zamyka a my atakujemy okienko, przez które początkowo Miłosz przeciska jedynie głowę bez kasku no ale puszcza w dół więc do roboty. Mając bardzo precyzyjne narzędzia w postaci wiertarki bez dłuta oraz mało wygodnego młotka zaczynamy fedrować skałę i powiększać otwór. Kilkadziesiąt uderzeń kostkami po skale i po wyłupaniu jakiejś tam ilości skały udaje mi się przecisnąć przez okienko i wylądować na 20cm szerokiej półeczce z nogami dyndającymi w głąb studni. Po pół godzinie kombinowania nad umieszczeniem punktów do zjazdu w piaskowo kalcytowym czymś otoczonym sporą liczba skalnych brzytew oddaje pole Miłoszowi. On walczy kolejne kilkadziesiąt minut i wreszcie jedziemy w dół. Ściągamy chłopaków, którzy stwierdzili, że meandry idą: jeden w górę a drugi się zaciska więc po co się męczyć jak u nas metry puszczają „gładko”. Lądujemy na sporej półce nadającej się na „Rysiowy biwak” i robimy jakieś gotowanie oczywiście nerwowe bo w dół prowadzą dwie całkiem pokaźne studnie. Po „prześwietleniu” stwierdzamy na dole ich połączenie - pada werdykt jazdy pierwszą a sikania w drugą. Miłosz znów gna w dół ale studnia okazuje się ślepa i trzeba udać się do tej drugiej. Tam pojawia się meander „puszczający” w dół, oczywiście jakimiś ostrymi horrorami. Idziemy jeszcze sprawdzić jak nam się wydawało duży boczny korytarz, który tylko z boku tak wyglądał a okazał się wielkim „ łał” czyli czarną dziurą bez dna. Tzn jak się okazało dno gdzieś tam jest ale kamyki już słabo było słychać i to nie raz po długiej ciszy tylko jeszcze jakieś tam postukiwanie więc dno jest duuuużo niżej. Tymek i Krzycho dojeżdżają, poręczujemy „duży korytarz ;-)” pod kontem przyszłego biwaku i Krzysiek uderza w dół z wiertarka, dociera na sporą półkę i kotwi resztkę pozostałej 100m resztką drugiego-ostatniego akumulatora i wraca do nas na półkę. Mina niewyraźna bo w dół kruszyny i skała jakaś taka mało zachęcająca do wiercenia w niej. Jak by nie było i tak już trzeba już zacząć powrót w górę gdzie 90% drogi przebędziemy na sznurkach więc lekko nie będzie a odcinki bez lin to ciasne meandry, które również nie dają wypocząć. Po drodze słynna P 40 zaporęczowana bez przepinek gumową dziewiątką. No i wreszcie na powierzchni pierwsza dwójka czyli Miłosz i ja. Picie podziwianie nieba pakowanie szpeju do plecaków i na brudasa w kombinezonach w dół. Na kolację jak i na śniadanie standardowo pasta i łyczek grappy. Następny dzień odpoczynku, Miłosz miał jeszcze siłę wynieść część sprzętu pod otwór, my z Marianem Krzyśkiem zalegliśmy na leżakach pod rifugio gdzie sprawdzaliśmy czy wino sprzedawane w litrowych karafkach nie jest aby skisłe. Wieczorem kolacja a w zasadzie biesiada w rifugio.  Następnego dzionka znów szychta w Spade. Rycho dobrał sobie kompana na jego biwak w osobie Michała natomiast my z Miłoszem i Krzychem standardowo non-stop. Tymek z Kaliną zeszli tylko do „lodów” na -160, porobić zdjęcia ponieważ zbierali siły przed Viva le Donna. W dół poszło ekspresowo, na „przodek” dotarliśmy poniżej godziny. Pamiętając rodzaj skały w studni jakoś chętnie odstąpiłem Miłoszowi prawo wiercenia i w dół. W międzyczasie dotarł Rycho z Michałem i zaczął sobie świecić tym swoim czerwonym światełkiem coś tam rysować i liczyć. Znaczy się kartował. Miłosz odwalił kawał konkretnej roboty w najbardziej odrażającej części jaskini i co do tego byliśmy zgodni, trzeba było dobrze kombinować aby znaleźć dobre miejsca na kotwy. Po pewnym czasie komenda z dołu –

„koniec liny brakuje mi 1,5m”. Krzysiek dowozi z góry pozostałe smętne resztki, które podaję Miłoszowi. Pozwalają one nam dostać się na półkę z wodą, którą traktowaliśmy z góry jako dno, które niestety było ok 40-50m niżej w ogromnej sali w którą przeszła studnia. No cóż trochę smutno, na dole woda ucieka w zawaliska czyli musi puszczać dalej ale przed powrotem jeszcze cała moc światła w salę aby sprawdzić wcześniejsze przypuszczenia, że nasza studnia powinna się gdzieś łączyć z ciągami Włochów ponieważ są zbyt blisko siebie. I rzeczywiście po niedługiej chwili SĄ! - liny Włochów kończą się dokładnie na tym samym poziomie co nasze tylko nad usypiskiem dzięki czemu mają trochę mniej do dna my wylądowaliśmy nad najniższym punktem sali. Walczymy w górę do Rycha i Michała czekających z ciepłą herbatą bo zdążyliśmy już konkretne zmarznąć. Szybki przepak i po kolei ruszamy do depozytu przed „gumową czterdziestką” gdzie robimy małą pauzę i gotujemy. Potem za meandrami zostawiamy Michała i Rycha na upragnionym biwaku a my ruszamy na powierzchnię. Następnego dnia odpoczynek i zejście w dół na przełęcz  bo ja z Mańkiem opuszczamy ekipę i jedziemy do..

…Chamonix….

W drodze parkujemy nad brzegami jeziora Lecco i zmywamy z siebie trudy pobytu u góry. Czyste ciuszki i powrót do naszego cudownego autka bez klimatyzacji. Włoskie autostrady, Aosta, południowa „maniana” nawet w McDonaldsie i przez przełęcz św. Bernarda do Szwajcarii, przecież trzeba kupić zaległą winietkę ;-) i przez Martigny znana ścieżką do Cham. Wieczorkiem spotkanie ze znajomym z PL i spanko aby mieć siłę na dzień restowy czyli szwendanie się po Cham, sprawdzanie pogody, przewodników, kawka na rynku, piwko w Elevation i tak dzień leniwie mija.

Wieczorem Polaków spotkanie na „Oficjalnym Polisch Campie” UKA, Kadra Młodzieżowa i stali bywalcy Cham. Następnego dzionka zakupiliśmy Multi Passy, które pozwalały nam uniknąć wątpliwej rozkoszy spania na lodowcu i umożliwiały kilka dni bez przerwy korzystać z wszelkich kolejek w dolinie. Na początek zrobiliśmy Cosmiques-ridge  ale już z Valle Blanche  przez Cosmiques na  Aiguille du Midi z obowiązkowym postojem w Cosmiques na piwko. Droga ma ponoć AD, 4a (4c crux) choć wg mnie mocno naciągane. ? przelecieliśmy nie związani dopiero na zjazdy wyciągnęliśmy line i dalej już poszło z lotną. Plus tej drogi to wejście wprost na tarasy widokowe Midi bez konieczności skradania słynną śnieżną granią wejściowo-zejściową. Kolejnego dnia lekkie plecaki, lekkie buciki i skalne wspinanie po północnej stronie igieł a konkretnie droga Les Lepidopteres na Aig. Du Peigne. D, 5b. Czyli znów kolejka tylko tym razem tylko na Plan i podejście pod ścianę gdzie znów spotykamy obywateli PL (w tym roku wyjątkowy wysyp). Pierwszy wyciąg puszcza gładko potem łatwo w którym szukam drogi z niestety marnym skutkiem i ląduję wśród jakichś wiszących brzytew i telewizorów, po dwóch wyciągach udaje mi się wrócić na drogę akurat w trudności ale już prosto na grań. Tam oczywiście pamiątkowe fotki i tęskne spojrzenie na zejściowy kuluar, który wg gościa z PGHM-u miał być słabym pomysłem. Zjazdy do naszych pozostawionych na dole butów. Wrrrr. Na trzy zaklinowania liny musiałem się dwa razy po nią wspinać, istna masakra. W dolnych partiach ściany spotkaliśmy zespoły, które tez ponoć robiły naszą drogę choć każda trojka szła inaczej no i oczywiście również inaczej niż my. No chyba że droga ma ok 10-15m szerokości ;-) Kolejny dzień odpoczynkowy, czyli kolejki, atrakcje turystyczne, widoki i miejscowe wyroby. Zrobiliśmy sobie dobry rekonesans na przyszłość i wpadliśmy do znajomych na wspólne gotowanie, gdzie z czasem zgromadziła się większość „Polisch Campu” tym razem na 18 m kw. Gotowanie zakończyło się w póóóżnych godzinach nocnych co zaowocowało radykalną zmianą godziny pobudki i planów, które również zweryfikowała kolejka do kolejki i finał był taki, że w ramach pokuty za dzień poprzedni zamiast z górki na pazurki ruszyliśmy pod górkę z Montenvers na Plan. Z nałożenia włosienicy zrezygnowałem ale pobiegłem sobie to pod górę co dobrze mi zrobiło, potem wjazd na Midi dla ostatnich widoczków i w dół. Tam dołożyliśmy swoje 5 groszy do rozwoju polskiego wspinania młodzieżowego i wyposażyliśmy młodzież w działające jeszcze multipasy aby oszczędzić im nóg pod Montenvers. Zakupy i zmykamy do Austrii w Wilder Kaiser, niestety po wykupieniu winietki austriackiej i obraniu dłuższej drogi przez Austrię nasze auto zaczęło sprawiać małe problemy, które przerodziły się w duże aby następnie przejść w potężne czyli ADAC warsztat brak ekonomicznego uzasadnienia naprawy auta w Niemczech, poszukiwanie auto-lawety i po nocce spędzonej pod warsztatem powrót lawetą do kraju. Oczywiście mieliśmy stosowne zakupy więc noc spędzona w Niemczech nie była smutna ;-) Nie wspominam tutaj o standardach typu alzackie piwo, włoskie i francuskie wina sery i inne delikatesy, które znikały w potężnych ilościach ;-)

Zdjęcia wkrótce.

     Na koniec oczywiście dziękujemy naszym wieloletnim sprawdzony sponsorom czyli firmom:

CHOGORI -- Mariusz Grudzień

GIFT-ACTIVE -- Łukasz Pokorski