Przejście kawałka klasycznej Haute Route dało nam dużo satysfakcji, a środa 26 kwietnia, pozostanie na długo w naszej pamięci, jako przejaw koleżeństwa, przyjaźni i wielu innych tradycyjnych wartości, które systematycznie deprecjonuje współczesny świat.

Ratownicy Sekcji Cieszyn:

• Bronisław Kukuczka

• Dariusz Cieślar

• Damian Król

• Wojciech Troszok

• Grzegorz Gawłowski

• Grzegorz Michałek

1. 13.03.2017 Patrol do Jaskiń na Przysłopie pod Baranią. Na dyżurze w
   CSR pojechaliśmy we dwójkę na patrol "spychaczówki" z Białego Krzyża
   na Przysłop (Szczyt, nie miejsce, gdzie znajduje się schronisko!) i
   zwiedziliśmy jaskinie HK i Mokrą. Nie mogliśmy dostać się do
   Medyków. Wejście do HK wymagało przekopania korka śnieżnego. *Łukasz
   Skwara, Grześ Michałek.*

2. 18.03.2017 Patrol do Jaskini w Jaworzynie. Znów z Łukaszem
   spenetrowaliśmy Jaskinię w Jaworzynie, w której znaleźliśmy nocki i
   podkowce. Umorusani po akcji stawiliśmy się na górnym peronie
   krzesełka na Jaworzynę. Przerażenie w oczach peronowych zasugerowało
   nam wyjęcie folii z plecaka i rozłożenie jej na krześle:) *Łukasz
   Skwara, Grześ Michałek.*

3. 26.03.2017 Szkolenie tourowe SO Cieszyn w Tatrach. Miało być
   deszczowo, a było słonecznie! Wraz z siedmioma, w większości
   Klubowiczami KAGB, zrobiliśmy trasę: Cyrhla - Murowaniec - Zawrat -
   Świnica - Kasprowy - Kuźnice. Większość na nartach, a część z buta.
   Nagrodą był zjazd do Goryczkowej już "po ćmoku". Uczestnicy: *Grześ
   Gawłowski, Damian Król, Bronek Kukuczka, Wojtek Troszok, Ewa
   Procner, Przemek Miszczyk, Robert Noszka i Grześ Michałek.*

Pragniemy donieść o kolejnym, ciekawym odkryciu naszych klubowych Kolegów, Jakuba Pysza oraz Bartłomieja Juroszka. Mowa tu o Jaskini Żółtodzioba, obszerniejszy artykuł na ten temat znajduję się pod podanym linkiem http://www.visitbielsko.pl/odkrycie/

Źródło zdjęcia: http://www.visitbielsko.pl/

W sobotę 1 października w dniu planowanego Święta Kopaczki, zorganizowaliśmy akcję udrożnienia otworu jaskini Ostrej. W akcji uczestniczyli w kolejności dochodzenia na miejsce: Zenek Piecuch, Rysiek Głowacki, Grześ Michałek, Monika Milaszewicz, Aneta i Łukasz Twardowski z wujkiem (wujek szkolił Jurka G i Jurka P instruktorow z SBB) oraz jeden z odkrywcow jaskini czyli Maciek Jeziorski. Ekipa w kolejności dochodzenia na miejsce działań odkryła pokłady liści, ziemi i korzeni docierając do warstwy kamieni, jak się okazało niemałych. Co mniejsze kamienie zostały usunięte w miarę szybko, problemy zaczeły się przy głazach kilkuset kilogramowych. Wyciągneliśmy je przy pomocy nieodzownych w tym przypadku technik linowych, stosując wyciągarki proste. Po wyciągnięciu tych "kamyczkow" oczom naszym ukazała się zamknieta na kłodkę klapa z naklejką pewnego klubu. Postanowiliśmy "wyczyścić" także klapę i zamknąć problem dostępności do jaskini. I tak też się stało. Ktoś kiedyś w niewiadomym celu założył klapę zamykając dostęp do dziury, ktoś inny niezadowolony z tego faktu zasypał klapę kamieniami, reszty dokonała natura uzupełniając ziemią i liścmi lej, KAGB zlikwidowało problem Po pięciu (chyba) latach jaskinia Ostra RS ma znow dwa otwory wejściowe. Plan akcji został wykonany w 100%. Oczywiście przy okazji niejako odwiedziliśmy jaskinię. Część ekipy przechodząc od RS przez "wyrwibark" część już udrożnionym otworem Ostrej. Większość rozeszła się po południu, został tylko Maciek w oczekiwaniu na ewentualnych celebrantow Świeta Kopaczki.....

oczyszczanie miejsca z liści i ziemi

wyciąganie kamieni

wyciągniety jeden z "kamyczkow"

część ekipy ( po prawej obecnie najstarszy grotołaz ktƒory przeszedł "wyrwibark")

po "problemie"

RG

W sierpniu 2016r wraz 8 osobami (ludziska z pracy oraz kajakarze gorscy) wyjechaliśmy do Włoch w rejon Cortiny d'Ampezzo. w dwa dni robiliśmy via-ferraty. 12 sierpnia zaczęliśmy od najtrudniejszej w rejonie czyli sławnej CSI 18Club. Via-ferrata wyprowadza nas po pionowej ścianie o wysokości 360m do Rifigio Faloria 2327 m n.p.m. Oczywiście dla większości była to pierwsza via-ferrata w życiu, ale założenie było takie że mają się posrać, i tak też się stało. 2,5 godziny wchodzenia- czyli czas zgodny z czasem podanym w przewodnikach. wymęczeni, szczęśliwi i już nie tak bardzo posrani jako wariant wycofu z gory wybraliśmy kolejkę gorską, ktora szczęśliwie zwiozła wszystkich do Cortiny, gdzie piwo miało smak.... piwa.

Kolejny dzień miał być jeszcze ciekawszy. i tak 13. sierpnia, skoro świt około godziny 11ej udaliśmy się w rejon Tofan. Wystartowaliśmy via-ferratą na Punta Anna 2731m n.p.m.- piękne przewyższenie, mniej siłowa niż ta z dnia poprzedniego, ale dająca więcej widokow pod dupą i za plecami. Na Annie dwie osoby dzielnie zmierzają do Rifugio Giussani, natomiast reszta idzie na Tofanę di Mezzo 3244m n.p.m. przez ferratę Giusepe Oliwieri a następnie starą ferratą Tofana di Mezzo?‚  ( bo nowa idzie gdzieś w lewo i potem na gorze wychodzi do starej) idziemy na szczyt. Szczytowanie, fotografie, i schodzimy na południe szukając szlaku, ktory przecież powinien być, bo był na jednej mapie. Troszkę mnie przystopowali, bo szedłem tam gdzie puszcza, a nie tam gdzie inni dają radę, ale po wszystkim znaleźliśmy linę stalową i zeszliśmy sobie w połtorej godziny do Rifugio Giussani. gdzie piwo smakuje jak piwo. a następnie auto, biwak na krzywy ryj w krzakach, prysznic z przygodami na campingu i w dniu kolejnym wyjeżdżamy 400 km do Bodengo- europejska perła Canyoningowa.

Przyjeżdżamy w niedziele14 sierpnia po południu. błądząc troszkę po drodze docieramy do super knajpy, gdzie właściciele zgadzają się żebyśmy na dwa dni rozbili namioty. oprocz nas nocuje tam rownież dwoch instruktorow canyoningowych z Austrii, ktorzy namowili nas, żebyśmy jeszcze tego samego dnia zrobili jeden z Canyonow Bodengo 1- najłatwiejszy. Super zabawa przez 2 godziny, woda mimo że gorska, bardzo ciepła. moje pierwsze skoki do wody z paru metrow, i szybkie zjazdy na linie wzdłoż wodospadow. Już wiedziałem że jest to sport dla mnie. Po powrocie do baru, zjedliśmy gnocci i opracowaliśmy plan na 15 sierpnia.

z samego rana o godz. 9-tej tylko we dwoch z Darkiem udaliśmy się na Bodengo 3- najtrudniejszy w rejonie, szło szybko, szybkie skoki, szybkie zjazdy, aż przy 60 metrowym zjeździe zaklinowała się nam lina. zjazd był podzielony na dwa odcinki po 30m. Stojąc na połce o szerokości stopy bułowaliśmy się żeby ściągnąć linę- niestety. trzeba było iść po nią do gory. w lufcie, bez kontaktu ze skałą, 60 metrow nad ziemią improwizując zacząłem wchodzić po linie. lekko posrany bo lina zaklinowana udało się dojść za krawędź skały i uwolnić ją. straciliśmy na tym godzinę. Potem w tempie zasuwamy na doł z wodą aż do toboganu. 25 metrow wodospadu do zjazdu na dupie, podciętego 8 metrowym progiem. Darek pojechał pierwszy. Ja pełen strachu po tym co zobaczyłem puściłem ręce. zjazd z wielkimi oczami, a potem,.... pamiętam tylko błękit i bąbelki. wypłynąłem . Ale nokaut był, od tego czasu nasze poruszanie się znacznie zwolniło. Darkowi od uderzenia w wodę popękały naczynka krwionośne w oku, farba się rozlała po białku. Dotarliśmy do końca. niestety padł nam telefon, i świadomość ze w piankach trzeba będzie zasuwać 4 kilometry pod gorę troszkę nas przybiła, na szczęście moje zdolności lingwistyczne sprawiły że "bella dona" z restauracji zadzwoniła do naszego baru, a tam już wytłumaczyli gdzie jesteśmy i gdy dochodziliśmy do miasteczka, podjechał bus na krakowskich tablicach. szybki wyazd do gory, szybkie jedzenie i tym razem ze wszystkimi wystartowaliśmy do Bodengo 2. dużo trudniej niż Bodengo 1 ale wczasowo przy "3". Trojka nas tak zmęczyła, że gdy dochodziło się do miejsc gdzie skoki do wody były powyżej 8 metrow, wszyscy skakali, a ja z Darkiem pokornie zjeżdżaliśmy na linach. skończyliśmy po 20ej. do 22 pojedli, popili i wyjazd do Polski. Droga też z przygodami, ale to nie na oficjalną stronę Klubu.

w wyjeździe brali udział Ania, Paula, Wojtek spoza firmy oraz Marzena, Darek, Wojtek, Kamil, Miłosz z firmy oraz Piter - z firmy z Autrii.

opisał Miłosz

W ostatni dzień sierpnia w ramach urlopu udało mi się wyjechać z 16 osobami w Alpy. Celem wyprawy były dwa szczyty Gran Paradiso 4061m. n. p.m. oraz Mont Blanc 4810 m n.p.m. Po przyjeździe do doliny Aosty do miejscowości Pont zrobiliśmy szybki przepak i koło godziny 14ej wyszliśmy w kierunku schroniska Rifugio Vittorio Emanuelle II a następnie około 300 metrow za nie żeby rozbić namioty. Już przy probie rozbicia pierwszego zostaliśmy poinformowani że jest to park narodowy i nie można rozbijać namiotow. Została więc opcja pod chmurką. I było to rewelacyjne rozwiązanie. Puchowe śpiwory dały radę. Do wody było ok 50 metrow, więc na bivacco miejsce idealne.

biwak...?

O godzinie 4-tej pobudka i wyjście na szczyt. Powoli jak na Krupowkach wmieszaliśmy się w tłum ciągnący w świetle czołowek na szczyt. Gdy się rozjaśniało dochodziliśmy do miejsca, gdzie w końcu trzeba było założyć raki Troszkę lodowcem, troszkę ferrratowo posuwaliśmy się w stronę szczytu. Podzieliliśmy się na 3 grupy powiązani linami po 5- 6 osob. Na szczycie stanęliśmy wszyscy. W pięknej pogodzie i rewelacyjnej widoczności. Przy zejściu urozmaiciliśmy sobie drogę, idąc lodowcem przeskakując przez poprzeczne szczeliny. Piękna kolorystyka bieli, wpadająca w błękit i w ogole. Aż chciało się zjechać do środka. Przy schronisku nocleg pod chmurką i rano do aut, a następnie 80 km do Chamonix.

szczyt Gran Paradiso

10 minut od szczytu GP

szczelinka pod Mount Blanc

do Goutiera

W Chamonix rekonesans po sklepach gorskich. Msza celebrowana przeze mnie i Kocura za pomyślność wyprawy. Następnie udaliśmy się do Les Houches ( po naszemu Le Susze) i tam nocleg na campie. Na drugi dzień wyjazd kolejką i pociągiem do La Station Mont Lachat. Stamtąd piechotką 3 godziny z hakiem do Tete Rousee. Tam na kamieniach wygodnych bo płaskich, rozbijamy namioty i w deszczu czekamy na natępny dzień. Na miejscu miłe spotkanie. Ekipa z Bieszczad a w niej stary poczciwy Tomek Jędrusiak. Pomogł mi wnieść plecaki dla dwoch osob. Po ktore zeszliśmy około kilometra. Tomek wracał ze szczytu. I Tutaj oficjalnie DZIĘKUJĘ TOMKU ZA POMOC. Chłopaki zeszli na doł, my w deszczu przeczekaliśmy noc i koło południa w deszczu wyszliśmy do Gutiera (Gouter). 4 godziny pod gorę, deszcz przestał padać i zastąpił go śnieg. Dochodzimy do Goutiera. Nocleg- większość w pokojach, i nasza piątka koczująca w przedsionku. 1,5 godziny snu bo zimno. Gotowanie. Pakowanie. Wyjście 3:45. Po drodze zawraca Monika- niestety za wysoko i źle się czuję. A my jak te wielbłądy w karawanie. Wziąłem sobie do serca słowa przyjaciołki, Agnieszki Nieciąg, ktora mowi zawsze kursantom, że €žjak nie wiesz co zrobić, idź do gory. Z niebem się jeszcze nikt nie zderzył€. Przez cały wyjazd nie wiedziałem co robić więc szedłem do gory. W walocie na 4300 chwila przerwy na ogrzanie i zostawienie zbędnych placakow. Pogoda piękna, tylko wiatr powyżej 70 km/h i okazuje się że z Valota na gorę wychodzą tylko Crazy Polish Group- jak nas potem nazwali. O godzinie 9:5- do 10:10 wszyscy stajemy na szczycie. Wino, taniec, śpiew, frytki. No dobra tylko wino. I schodzimy na doł. Nie wiem czemu ale dużo szybciej niż pod gorę.Po drodze Kocur zbacza a my razem z nim na Dome du Gouter 4304 m n.p.m. i w ten sposob niewielkim wysiłkiem zaliczamy dodatkowy czterotysięcznik UIAA. Dochodzimy do Goutiera- tam piwo. Potem dalej w doł do namiotow na Tet Rose.

Tete Rousee

chłopaki...i celebracja...

Nawet przeschły. Wino, spanie, pakowanie, wyjście. W 1,5 godziny pierwsza dwojka dochodzi do pociągu. I potem w doł i doł. Wino, Whiskey i wspinanie na drzewo. Odpoczynek. Kąpiel. Powrot, 20 godzin i już śmieci z polskimi napisami leżąc na chodniku witają bohaterow.

opisał Miłosz

Filmik z wyjazdu:

https://www.youtube.com/watch?v=MNEJkBTnh2I

Po ubiegłorocznej wizycie francuskiego klubu speleo Abimes, przyszedł czas na rewizytę. Zapakowani w goprowskim busie po brzegi, ruszyliśmy w sobotę 13 sierpnia do masywu Vercors w południowej Francji, ktory obfituje w rożnorodne jaskinie krasowe, z ktorych najsłynniejszą jest kultowa€ Gouffre Berger (zwana dalej GB). Szesnastogodzinna podroż minęła zadziwiająco szybko i w niedzielę przed południem zameldowaliśmy się na campingu Les Buissonnets w miejscowości Meaudre. Na miejscu czekała już Celina, siostra naszej klubowiczki Moniki, ktora od kilkunastu lat mieszka we Francji, ale dopiero od dwoch, kiedy to odkryła w sobie grotołaza, spędza prawie każdy weekend we francuskich jaskiniach. Dzięki niej, zarowno zeszłoroczne, jak i tegoroczne spotkanie doszło do skutku.

Po rozbiciu namiotow, wraz z potężnym bazowym namiotem GOPR, zaraz przy namiocie biurowym€ tegorocznego spotkania speleologow GB 2016, zaczęliśmy przegląd sprzętu i zapasow, by optymalnie je wykorzystać w czasie całego pobytu. Poznaliśmy głownego organizatora tej corocznej imprezy grotołazow z całego świata, Remy Limagne i klubowiczow z Abimes, ktorych nie było w ubiegłym roku w Polsce. Wśrod ekip speleo dominowały oczywiście kluby francuskie, ale nie brak też było Słoweńcow, Skandynawow, Brytyjczykow, no i oczywiście Polakow, ktorzy tworzyli trzy zespoły, wraz z naszym. W poniedziałek, w przeddzień akcji w GB, zwiedziliśmy w ramach rozgrzewki jaskinię Saints de Glace, stanowiącą część systemu Saints de Glace Trou Qui Souffle. Mocny ciąg powietrza w otworze, potwierdził fakt, że jesteśmy w krainie potężnych jaskiń. Cała ekipa dotarła na -226m w ogromnej Salle Hydrokarst. Wieczorem, Jarek snuł opowieść o swojej akcji w GB 18 lat temu, kiedy to z ojcem Oli, Alkiem €žzrobili tą dziurę w 10 godzin, bo im się spieszyło nad morze. Podziw dla ich wyczynu potęguje fakt, że obecne przejścia do dna i z powrotem trwają przeciętnie 20 godzin! Biorąc poprawkę na nasze umiejętności, podzieliliśmy się na kilka zespołow, ktore wyznaczyły sobie odpowiednie dla siebie głębokości i czasy.

ekipa mieszana KAGB/Abimes

We wtorek KAGB oznaczało Klub Alpinistyczny Gouffre Berger€, kiedy to wszyscy ruszyliśmy w jej kierunku. 45 min busem + 45 min podejścia i byliśmy przy otworze. Ustaliliśmy, że każdy, kto wyjdzie puści smsa do pozostałych, by jak najszybciej zorganizować transport powrotny na camping. Na każdej większej studni rozwieszone były dwa ciągi linowe: pomarańczowy do zjazdu (bez przepinek) i biały do wyjścia (z przepinkami). Dobrej logistyce ustępowała niestety jakość osadzonych punktow, z ktorych większość stanowiły pojedyncze spity, pamiętające ubiegły wiek. Po dwoch nieskutecznych probach dokręcenia ruszających się plakietek (zniszczone gwinty), dałem sobie spokoj z zasadą safety first€ i wyłącznie podziwiałem jaskinię. Wieczorem, po 9 godzinach akcji, wyszedłem z Monią, ktora osiągnęła -300m (rekord życiowy) i nie ukrywała, że technika poruszania się po linach wciąż stanowi dla niej wyzwanie. Pol godziny po przyjeździe na camping, zadzwonił Jarek, że już wyszedł, osiągnąwszy Le Balcon na -600m, więc taxi-bus ruszył z powrotem na płaskowyż. Zaraz potem przyszedł sms od Oli i Krzysia, że osiągnęli Cascade Abelle na -650 (rekord życiowy Krzysia) i rownież zamawiają taxi, podziwiając rozgwieżdżone niebo. O 6 rano nasza ostatnia ekipa, w osobach Bartka i Tymka, wyszła z GB po około 20 godzinach akcji, osiągnąwszy dno jaskini -1122 (rekord życiowy Tymka). Zrobiliby to znacznie krocej, ale Tymek, jako nasz fotograf, uwieczniał piękno GB na zdjęciach, a Bartek dzielnie mu towarzyszył jako Rozświetlacz Ciemności€, co zresztą bardzo mu się podobało. Celina, wraz ze swoimi klubowiczami, Amondine i Vladem, wyszła bardzo zmęczona po prawie dobie w jaskini, ustanawiając na dnie kolejny rekord życiowy głębokości.

podejście Abimes/KAGB

Po takim dniu wszystkim należał się odpoczynek i tak też się stało. Środa mijała bardzo leniwie na opowieściach, gotowaniu, opalaniu się i celebrowaniu szczęśliwego powrotu całej ekipy. Elisa z Abimes zabrała nas na przejażdżkę do pobliskiego sklepu Expe€, a wieczorem oba nasze kluby zaplanowały wyjście następnego dnia do wodnej Grotte de Gournier.

Czwartek przywitał nas deszczem, więc zamiast jaskini wodnej, poszliśmy całą ekipą do małej, ale przepięknej Antre de Venus, gdzie Amondine, studiująca geologię, przeprowadziła wspaniały wykład na temat podziemnej historii tego terenu. Natomiast Tymek, wraz z Jarkiem i Bartkiem, oddali się bez granic sztuce fotografii jaskiniowej, osiągając zadziwiające efekty. Wieczor spędziliśmy w gościnie u Christiana, degustując lokalne sery, wędlinę i trunki.

Jaro odczytuje

Słoneczny piątek oznaczał, że ziszczą się nasze plany w Grotte de Gournier i podzieliwszy się na dwie ekipy, ruszyliśmy busem przez malowniczy wąwoz na parking w pobliżu otworu. Jaskinia zaczynała się czterdziestometrowym jeziorkiem, ktore pokonaliśmy na pontonach, by potem przejść w ciągi suche i ponownie pojawić się jako podziemny kanion. Duet Vlad i Christian zabrał Bartka i mnie na przejście pod tytułem jak daleko dojdziemy€. My z kolei mieliśmy chytry plan, związany z tym, że jaskinia rozwijała się ku gorze, zatytułowany wyżej niż da się w Tatrach, czyli więcej niż +240m€. Pogodziliśmy to prawie idealnie, spędziwszy w podziemnej rzece około 10 godzin i osiągnąwszy +385m (Bartek) i +350 (ja). Do najciekawszych momentow zaliczyliśmy wpinanie się do liny z wody bezpośrednio po przepłynięciu trzydziestometrowego korytarza i widok olbrzymich skorup czarnych małży, twardych jak skała. Pozostała ekipa spędziła w jaskini około 7 godzin, podziwiając uroki bezgwiezdnej rzeki€ i kontemplując jedyne w swoim rodzaju widoki.

Tymek odpoczywa

Wieczorem, na campingu, wraz z Celiną, Amondine i Vladem, podsumowaliśmy cały wyjazd jako bardzo udany i pełen wspaniałych wrażeń. Zżyliśmy się z ekipą Abimes i każdy z nas na swoj sposob poszerzył swoje podziemne horyzonty. Niewykluczone, że kiedyś tu jeszcze wrocimy€

Barto oswietleniowiec

Ze strony KA GB GOPR w wyprawie udział wzięl : Jarosław Gutek, Monika Miłaszewicz, Aleksandra Chruściel, Krzysztof Banot, Bartłomiej Juroszek, Tymoteusz Głowacki, Grzegorz Michałek

Podziękowania:

Dla Celiny, Amondine, Vlada, Christiana i Elisy za wspaniałe przyjęcie, troskę i prezenty

Dla Rysia Głowackiego za wsparcie, liofile i gadżety

Dla Grupy Beskidzkiej GOPR za użyczenie busa i namiotu

PS: W przyszłym roku Bartek zrobi GB w 8 godzin. Jak nie będzie się spieszył

Grześ Michałek

Kierownik wyprawy

zdjęcia z wyprawy dostępne w galerii